Direct voel ik ook een wedervraag opkomen: So what? Who cares?

Bovendien is ook ons jaartal 2025 verbonden met hogere tijden. In het Engels worden jaren tegenwoordig wel aangeduid met BCE en CE, ‘before common era’ en ‘common era’. Dat is een geseculariseerde versie van tijdaanduiding, waarin de verbinding met de hogere tijd wordt weggelaten. Als 2025 AD (anno domini), het jaar van onze Heer 2025 is onze jaartelling oorspronkelijk verbonden met de geboorte van onze Heer, hetzelfde moment waarop ook het kerkelijk jaar begint.

 

Het maakt niet zo veel uit. De secularisering van onze jaartelling maakt wel duidelijk hoe groot de kracht is van het seculiere frame en hoe overal het gevaar van transcendentieverlies dreigt. Verbindingen met de werkelijkheid van God kunnen steeds weer ondersneeuwen en verdwijnen.

 

Transcendentieverlies dreigt evengoed in de liturgie en in de omgang met een kerkelijke kalender. Dan spelen we met elkaar ons liturgische spel volgens een jaarlijks terugkerend ritme. Dat kan heel leuk zijn, heel gezellig, of heel hooggestemd, en heel stichtelijk, afhankelijk van het type kerk en liturgiebeleving. Dan zijn we druk met elkaar, in onze al dan niet heilige gebouwen, met onze eerbiedwaardige of flitsende clubjes, maar God is achter de horizon verdwenen.

 

Wat wegvalt is het besef: we beginnen hoopvol aan een nieuw jaar omdat we geloven in het nieuwe begin dat God met mensen maakt. God zelf verbindt ons opnieuw met zijn werkelijkheid en geeft ons een nieuwe toekomst. Onze kleine tijdsbeleving wordt geopend en gericht op de nieuwe en allesomvattende werkelijkheid van Gods koninkrijk. Liefde voor de nieuwe en laatste Adam, in de Geest van Gods toekomst markeert die nieuwheid. Een nieuwe tijd begint wanneer God alles werkelijk nieuw gaat maken.